***

Nie zmienia się nic.
Nadal żyjesz w klatce.
Z każdym dniem mądrzejsza, wiesz coraz mniej.

Mijają kolejne lata, minuty. Ty coraz bliższa obłędu.
Złudne myślenie - jesteś coraz silniejsza.
Niezłomna.

Odwrót.
Znów.
Na kolanach.

Żyj nadzieją głupia...
... bo może tym razem...

hole in the earth...

Przeszłość potrafi pojawić się tak nagle. Nieproszona wejść. Bez pukania i w brudnych butach. Rozsiąść się wygodnie i doprowadzić do niemałego zachwiania wartości niektórych wspomnień. Czasami to jak gra w głuchy telefon. Powtarzanie schematu kilkakrotnie, aż w końcu sami zatracamy umiejętność rozpoznania prawdy od wytworu naszej wyobraźni.

***

Nierozsądnym milczeniem zabijasz wszystko.
Zanurzam się w ciszy, która mruży powieki.
Odchodzę.
Poniewierana każdym podmuchem lodowatego wiatru.
Niknę.
Na horyzoncie twej morderczej wyobraźni mój obraz majaczy w oddali.

Nie umiesz już słowom nadać właściwego kształtu.

Ja.
Nieskora do śmiechu, płaczu, krzyku.
Milknę.

Ty.
Głuchy.
I wciąż o tysiąc mil za daleko...

***

Dlaczego ludzie, którzy mają tyle piękna w sobie nie potrafią znaleźć szczęścia w życiu? Wrażliwsi na otaczającą rzeczywistość, dotykani są przez nią ze zdwojoną siłą ocierają się o zimne ściany. Kładą się pod zimnym posłaniem na mokrej od łez poduszce. Tęsknią za ciepłem dłoni, które odpychały wielokrotnie. Ulatują wysoko, ponad własne możliwości. Tworzą obrazki, które wieszają w meandrach własnej podświadomości. Wracają, choć właściciel ich dusz dawno wypuścił smycz. Odtwarzają momenty ekstatyczne, w najtrudniejszych momentach wygrzebują nawet te kolące. Nasycają się nimi. Próbują raz jeszcze wychwycić barwę głosu, poczuć zapach i ciarki pokrywające wówczas ich skórę.

Niesprawiedliwe. Ubliżające. Dno ludzkiej godności. Uniżenie własnej pokory i dumy.
Nieważne.
Liczy się chwila. Jeden promyk słońca zawarty w spojrzeniu, uśmiechu, dotyku, bliskości.
Ogrzewa zbrukaną duszę. Pozwala przetrwać do następnego razu, choć do niego podchodzą na czworakach. Czołgają się w bagnie ze straconych godzin, dni, lat...